- 28/04/2023
HORROR OP 15 SEPTEMBER 2022
Het is 15 september 2022.
Ik ben aan de slag als consultant bij Brussels Airport.
Het is middag en mijn collega Hanne en ik hebben een hongertje.
We beslissen een broodje te eten in de vertrekhal van de luchthaven in Zaventem, in het restaurant van broodjesketen Le Pain Quotidien.
Ik weet het nog alsof het gisteren was. Ik koos voor een wit broodje. Op het etiket stond dat het veilig voor me was.
BAM!
Na het eerste kleine hapje voel ik het meteen. Dit is niet oké. Ik weet wat er gaat gebeuren.
Ik spurt naar de toiletten en probeer het hapje uit te braken.
Het lukt niet.
Ik spoed me terug naar het restaurant en loop naar de mensen achter de bar.
“Ik zal in shock gaan!”, verwittig ik hen in paniek.
De medewerkers van de broodjeszaak kijken me verdwaasd aan. Ze hebben geen flauw idee wat er aan de hand is.
Veel tijd is er niet: ik krijg zwarte vlekken voor de ogen en mijn hart maakt bokkensprongen. Ik voel een flauwte opdoemen.
Hanne zorgt ervoor dat de hulpdiensten verwittigd worden.
Seconden later lig ik op de grond. Ik lig op kussens en er staan een hoop mensen rondom mij.
Dat hoor ik, want ik zie niets.
Iemand kuist mijn braaksel op.
Dat voel ik, want ik zie nog steeds niets.
De medische dienst van de luchthaven is er inmiddels. Ik krijg een EpiPen, een injectie met adrenaline. Geen effect. Een tweede spuitje. Geen effect. In totaal krijg ik er vier.
“We moeten tegen haar praten. We raken haar kwijt!”, hoor ik paniekerig.
Ik heb mijn antwoord klaar, maar het komt er niet uit.
De MUG arriveert. “We voeren je naar het ziekenhuis, naar intensieve zorgen”, hoor ik in de verte.
Onderweg duikt mijn bloeddruk weer de diepte in. Ik kots de hele ambulance onder.
Op de spoedafdeling komen de zware middelen in stelling. Ik krijg cortisone, er worden vocht en adrenaline toegediend via een infuus in de pols.
Geen effect.
“We moeten de pomp rechtstreeks met haar hart verbinden. We raken ze kwijt”, hoor ik weer.
Ik hoor alles, maar zie nog steeds niets. Ik ben volledig overgeleverd aan andere mensen. En die doen dat goed, want eindelijk komt alles stilaan terug. Ik krijg weer beeld. Er is een tikkeltje energie. Ik keer terug naar de aarde.
“Dokter, je hoort wel eens dat mensen hieraan sterven?”, vraag ik bedeesd.
“Je bent door het oog van de naald gekropen”, antwoordt de spoedarts. “Je was op sterven na dood.”
